Fysisk aktivitet i behandling av spiseforstyrringar

Abstract

I Noreg antek ein at mellom 3-5 % av befolkninga lid av spiseforstyrringar. Dei fleste som vert ramma av spiseforstyrringar er jenter i tenåra, men også vaksne kvinner kan ha desse problema. Spiseforstyrringar kan og førekome hjå gutar og menn i alle aldrar. Behandlarane kan derfor møta på pasientar i alle aldersgrupper og av begge kjønn. Dette gjer at det stillast store krav til tilrettelegging av aktivitet og trening (Bratland-Sanda & Rådgiving om, 2012). Føremålet med denne oppgåva har vore å sett på kva treningsterapeuten og idrettspedagogen som nyttar trening og fysisk aktivitet i behandlinga gjer med pasientar som har spiseforstyrringar med tvangstrening. Oppgåva omhandlar kva erfaringar dei har sett seg, med tanke på oppleving av meistring og rørsleglede hjå pasientane. Vi nytta kvalitativ metode. Metodevalet vårt baserte seg hovudsakleg på vårt ynskje om ein breiare forståing for arbeidet som desse behandlarane tek føre seg. Vi gjennomførte to intervju med høvesvis ein treningsterapeut og ein idrettspedagog frå to ulike institusjonar. Resultata frå studien visar at treningsterapeuten og idrettspedagogen tilretteleggje trening og fysisk aktivitet slik at pasientane skal oppleve meistring og rørsleglede. Funna visar at dei har både ulikskapar og likskapar i tilnærminga av måten dei jobbar på. Treningsterapeuten jobbar hovudsakleg med individuell behandling medan idrettspedagogen tilretteleggjer trening i grupper. I tillegg har idrettspedagogen retningslinjer pasientane må følgje med tanke på mat og trening. Treningsterapeuten jobbar med gradvise endringar i treninga. Felles for begge behandlarane er at dei ynskjer det beste for pasientane i tilfriskningsprosessen og legge til rette treninga slik at pasientane skal oppleve meistring og rørsleglede. Meistring og bruk av fysisk aktivitet kan gi positive opplevingar, som igjen kan gi rørsleglede.