Høyrer nokon meg?

Abstract

Det vert godt dokumentert i ulike kjelder at god kommunikasjon vert sentralt, for å kunne løyse denne problemstillinga. Pasient og pårørande bør få god informasjon på eit tidleg tidspunkt, om kva som vert aktuelt av behandling, og målet for palliativbehandling. For pasienten vert det viktig at vi som helsepersonell styrkar pasienten sin medbestemming, ved å inkludere pasienten i behandlingssituasjonen. Kvar enkelt pasient er unik og har individuelle behov. Målet for vidare praksis bør vere å nytte kommunikasjon som eit reiskap for å byggje opp ein tillit med pasienten. På denne måten kan pasienten oppleve å bli forstått og hørt. Det vert eit viktig arbeid for sjukepleiar å imøtekome dei pårørande ved å skape ei forståing ut av kunnskapen knytt til væskebehandling til terminale pasientar. Om pårørande får ei betre forståing på eit tidleg tidspunkt, vil det føre til ei betre utnytting av den siste tida. Sjukepleiar bør aktivt få til eit godt samarbeid i lag med lege og anna helsepersonell, og på denne måten ivareta pasienten ved å vere hans talerøyr. God dokumentasjon undervegs vil bidrar til at helsepersonell kan samarbeide og få bakgrunnskunnskap om situasjonen. Enkelte studiar visar at pårørande veit for lite om kva som skjer i terminalfasen. Manglande kunnskap, og for sein involvering av dei pårørande fører til etiske vanskelege situasjonar på norske sjukeheimar. Både nasjonalt og internasjonalt trengst det meir forsking på dette feltet.