| dc.description.abstract | Studien har som føremål å kaste lys over samhandlinga som skjer mellom sjukepleiarar i spesialist- og kommunehelsetenesta. Eg ynskjer å sjå på korleis kunnskap vert formidla mellom dei to nivåa, kva faktorar som påverkar samhandlinga og om det er mogeleg å lære og drive kunnskapsutvikling på tvers av nivåa. Søkelyset vert retta mot sjukepleieleiarar og deira tankar kring kunnskapsutvikling og kunnskapsleiing. Eg har nytta kvalitativ metode med uformelle intervju av 8 sjukepleieleiarar, fire frå kvart nivå. Datamaterialet er analysert etter Nonaka og Takeuchi sine kontekstomgrep. Gjenom desse kunnskapsutviklingsomgrepa drøftar eg om og i kva grad læringsprosessane som forfattarane kallar kombinering, internalisering, sosialisering og eksternalisering finn stad mellom nivåa. Deretter diskuterer eg leiarrollene som følgjer Strand sin kontekstmodell for leiarfunksjonar; PAIE. Eg set Nonaka og Takeuchi sine kontekstomgrep og kunnskapsutviklingsprosessar saman med Strand sine leiarroller og konfigurasjonar. Hovudfunna i studien tydar på at sjukepleieleiarane oppfattar romma for kunnskapsutvikling mellom nivåa som små. Det handlar ikkje om at leiarane ikkje ser på kunnskapsutvkling og overføring som viktig, men at rammene kring romma ikkje oppmuntrar til utvikling. Leiarane seier likevel at det føregår mykje god samhandling mellom nivåa, men det kan synast som struktur og rammer avgrensar interesse, motivasjon og forståing for kunnskapsutvikling. Eg oppfattar at leiarane ikkje “ser” samhandlingsprosessen som eit utviklingsrom. | en |
