| dc.description.abstract | Eg har opplevd unødvendige situasjonar når eg og pårørande ikkje skjønar kvarandre. Eg har mistyda ord som vert sagt, eg har tolka feil, eg trur jo sjølvsagt der og då at det ikkje er til å mistyde. Eg har lurt på i mange og ulike høve kva eg kan gjere for å sikre at eg har skjøna pårørande og deira ynskjer på riktig måte. Eg veit noko om kor viktig det er for meg at eigne born har vore godt ivaretekne i ulike situasjonar der eg og far ikkje har vore med. Eg har ei meining om at å bruke verbal metakommunikasjon som samtaleteknikk kan hjelpa meg å ivareta meiningsinnhaldet i samtalar med pårørande. Sagt med andre ord vil eg kvalitetssikre samtalar med pårørande. Det er viktig for meg at det som vert sagt og opplysningar som skal vidareformidlast er riktig. Kan det å bruke metakommunikasjon bevisst, gjere at eg fekk kvalitetssikre innhaldet, i dei mange gonger, «sårbare samtalane»? Det leiar meg fram til denne problemstillinga:
Problemstilling:
Korleis bruke verbal metakommunikasjon som samtaleverkty for å sikre meiningsinnhaldet i samtalar/møter med pårørande?
Spørsmål knytt til problemstilling:
Kvifor bruke | no_NO |
